2 december,
Het was laat gisteren. Mijn ogen bleven dan ook tot na de middag genieten van de rust die ze verdienden. 12.45 uur, tijd om eens uit mijn te knusse schuilplaats te kruipen. Waarom vinden we het allemaal toch zo fijn om nog wat onder die warme dekens te blijven liggen. Zou het een utopisch verlangen zijn naar de tijd die we in moeders'buik doorbrachten? 13.00 uur, mijn rechterbeen wil uit bed. Al snel volgt de rest van mijn lichaam het haantjesgedrag van dit been. Mijn rechterbeen heeft altijd al wat meer talent gehad dan mijn linkerbeen. Niet dat ik één been bevoordeel, integendeel ik tracht ze evenveel te laten genieten. Maar als ik even onoplettend ben of tijdens het wakker worden, merk ik steevast dat mijn linkerbeen de strijd om het warme deken heeft verloren ten voordele van de rechterkant. Nou ja, eigenlijk kan het me niet zoveel schelen, wie wat wint of verliest. Zolang ze blijven functioneren is er geen probleem. Stakingen zijn dan ook uit den boze en niet toegelaten, het gaat hier immers over een publieke dienst ten voordele van de rest van mijn lichaam. Stel je voor dat mijn hart plots vindt dat het niet genoeg gerespecteerd wordt en beslist om te staken. T zou een mooie zaak zijn... en is een federale regering niet een beetje hetzelfde als een hart?
16.30 uur, pannenkoeken. Een beetje bruine suiker, wat confituur, waar staat de choco-pot alweer? Ondertussen een Bulgaarse ("Oerlov en zijn vrouw") discussie kunnen meemaken. Vanaf vandaag noem ik dit: 'pannenkoeken maken op zijn Bulgaars'. Dat is je buren elkaar lelijk de huid horen volschelden, terwijl je zelf zeer aandachtig de perfecte goudbruine pannenkoek probeert te bakken. En ja, de voorlaatste was helemaal raak. Enkele rondedansjes later, heb ik hem wel vakkundig naar binnen gewerkt...mmm...
...mmmmm...
...mmm...
...mm...
...heerlijk.
Ave,
°Bird
Geen opmerkingen:
Een reactie posten